|
The Traces Concerning The Sedentary Culture of Turks in The Story of Prince Kalyanamkara And Papamkara in Terms of Vocabulary
TEMEL, Emine
JMTS 2019,16(1):65-103; DOI: 10.1501/MTAD.16.2019.1.4
Published online: 31 March 2019
Article (PDF 2,2 MB)
ABSTRACT
Uyghur Turks comprises a part of the Turkish tribes who lived around Orkhun and Selenga rivers at the time of Köktürks (552-745 A.D), referred as Kao-ch’ê, Ting-ling, T’ie’lein Chinese and Töles in Turkish sources. Having been themselves composed of 9 families Uyghurs are in total composed of 11 families by the integration of Karluks and Basmils. Following their putting an end to II. Köktürk State in 743, and Basmils in 744; they regained their independence and established their own dominion in the city of Ötüken, also named “Uyghur State of Ötüken” (745-840 A.D). Consisting in cultural fabric of the steppes, when Uyghurs were defeated by Kyrgyzs, one branch emigrated to South Asia, the city of Kansu (Kan-Chou, Sarıg Uyghur State) in north-western China by compromising the Chinese rule, another branch headed to the west, gradually changed their lifestyle with regard to the adoption of Manicheism and it led to their permanent settlement in the cities of Beshbalık, Hoço and Turfan (East Turkistan, Turfan, The Uyghur State of Kao-Ch’ang). Uyghurs integrated several new words to their vocabulary after the beginning of their settled life. Those words shed light upon their daily lives, and are reflective of their current culture. Having been gained by the settled life, one also comes up with those words in the Old Uyghur Turkishin different world types (noun, adverb, verb etc.) and functions (subject, verb, sentence adverbial). In this article, we will provide a detailed analysis concerning the Old Uyghur words (tarıγ, kemiçi, böz bertät-, satıγçı, il-, içgärülüg) that are obtained from the vocabulary in the stories of Prince Kalyanamkara and Papamkara (The Story of Good Prince and Evil Prince), where Buddhist faith has been influentialin its relation to language and culture. The study will be grounded on the second edition of Vedat Köken’s translation (2011) of James Russell Hamilton’s publication.
KEY WORDS
The Uyghur State, nomadic life, settled life, The Story of Prince Kalyanamkara and Papamkara, vocabulary
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ÖZET
Köktürk Devleti zamanında (MS 552-745) Orhun ve Selenga nehirleri civarında yaşayan ve Çin kaynaklarında Kao-ch’ê, Ting-ling, T’ie’leTürk kaynaklarında Töles adıyla bilinen boyların bir kısmını Uygur Türkleri oluşturmaktadır. 9 uruktan meydana gelen Uygurlar, Karluk ve Basmılların da dâhil olmasıyla 11 uruktan müteşekkil hâle gelirler. 743 yılında II. Köktürk Devleti’nin 744 yılında da Basmılların hâkimiyetine son veren Uygurlar, bağımsızlıklarını kazanıp Ötüken’de (MS 745-840) bir devlet (Ötüken Uygur Devleti) kurarlar. Bozkır kültürü ile kurulan Uygur Devleti’nin Kırgızlar tarafından yenilgiye uğratılınca bir kısmı Çin’in hâkimiyetini kabul ederek Asya’nın güneyine, Çin’in kuzeybatısına Kansu şehrine (Kan-Chou, Sarı Uygur Devleti) diğer bir kısmı da batıya göç ederek Beşbalık, Hoço ve Turfan şehirlerine (Doğu Türkistan, Turfan, Kao-Ch’ang Uygur Devleti) gider ve Maniheizm inancını benimsedikten sonra değişmeye başlayan hayat tarzları tamamen yerleşik yaşam şeklini alır. Uygurların yerleşik yaşama geçmesiyle birlikte sözvarlığına pek çok sözcük dâhil olur. Uygurların günlük yaşamını ortaya koyan bu tür sözcükler, mevcut kültürün yansıtıcısı vasfını taşırlar. Yerleşik kültürün kazandırmış olduğu bu sözcükler(tarıγ, kemiçi, böz bertät-, satıγçı, il-, içgärülüg), Eski Uygur Türkçesi metinlerinde farklı tür (isim, zarf, fiil vs.) ve görevlerde (özne, yüklem, zarf tümleci vs.) karşımıza çıkmaktadır. Bu makalede Eski Uygur Türkçesi ile kaleme alınmış Buddhist çevre metinlerinden olan Prens Kalyanamkara ve Papamkara Hikâyesi, sözvarlığında yer alan yerleşik kültür hayatı ile ilgili sözcükler açısından ve dil-kültür ilişkisi bağlamında ele alınıp incelenecektir. Bu çalışmada, James Russell Hamilton neşrinin Vedat Köken tarafından yapılan ve 2011 yılında 2. baskısı olan çevirisi esas alınacaktır.
ANAHTAR SÖZCÜKLER
Uygur Devleti, konar-göçer yaşam, yerleşik yaşam, Prens Kalyanamkara ve Papamkara Hikâyesi, söz varlığı.
KAYNAKLAR / BIBLIOGRAPHY
ABDURRAHMAN V. (2002) “Koçu (İdikut) Uygur Devleti”. Türkler, C. 2, Ankara, 415-433.
AKKAYA M. Ş. (1943) “Uygur Türklerini ve Kültürlerini Tanıyalım”. Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi, C. 1, S. 3, 75-86.
ALYILMAZ C. (1998) “Eski Türk Şehirleri ve Semerkant”. Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, S. 24, Erzurum, 181-192.
ALYILMAZ C. (2013) “Eski Türklerde Konargöçerlik ve Şehircilik”. Türk Dünyası Özel Sayısı I,S. 53, Yıl 9, Temmuz-Ağustos, 999-1008.
ALYILMAZ, S. (1998) Prens Kalyanamkara ve Papamkara Hikâyesi’nin Uygurcasının Söz Dizimi. Atatürk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Türk Dili ve Edebiyatı Eğitimi Anabilim Dalı, Yüksek Lisans Tezi, Erzurum.
ARAT R. R. (2002) “Eski Türk Hukuk Vesikaları”. Türkler, C. 2, Ankara, 1599-1643.
BALCI C. (1994) “Göçebelik Meselesi Türkler”. Türk Dünyası Tarih Dergisi, S.88, Yıl 8, Nisan, 52-58.
BARTHOLD V. V. (2002) “Eski Türk Tarihi ve Kültürü Üzerine Düşünceler”. Türkler, Ankara, 1180-1215.
BARTHOLD V. V. (2017) Orta Asya Türk Tarihi Hakkında Dersler. Çev. Râgıp Hulûsi ÖZDEM, Yay. Haz. Kâzım Yaşar KOPRAMAN, İsmail AKA, Ankara: Türk Tarih Kurumu Yayınları.
BARUTÇU-ÖZÖNDER F. S. (1999) “‘Türkler’ Ne Zaman Bir ‘Millet’ İdi? I. Ortak Bir Köken Mitleri Vardı: Bir ‘Dişi-kurt’tan Türemişlerdi”. KÖK Araştırmalar, C. I, S. 2, Güz, Ankara, 65-92.
BARUTÇU-ÖZÖNDER F. S. (2003) “Erken Orta Türkçede Buddhist ve İslâmî Terminoloji Üzerine Bir Karşılaştırma”. KÖK Araştırmalar, C. V, S. 1, Bahar, Ankara, 13-31.
BARUTÇU-ÖZÖNDER F. S. (2002) “Türk Dilinin Tarihi Dönemlerine Üzerine Birkaç Söz”. Türkbilig, 3, 203-210.
BARUTÇU-ÖZÖNDÖR F. S. (2002) “Eski Türklerde Dil ve Edebiyat”. Türkler, C. 3, Ankara, 481-501.
BAYKARA T. (1975) “Eski Türk İktisadi Hayatı ve Şehir”. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Tarih Enstitüsü Dergisi, 6, İstanbul, 75-104.
BAYKARA T. (1980) “Türk Şehircilik Tarihinden: Hatun Şehirleri”. Türk Tarih Kurumu Belleten, C. XLIV, Ankara, 497-510.
BAYKARA T. (2002) “Türk Tarihi ve Şehir: Türklerde Yerleşik Hayat”. Yeni Türkiye,S. 45, Ankara, 421-438.
BAYKARA T. (2001) Türk Kültür Tarihine Bakışlar. Ankara: Atatürk Kültür Merkezi Başkanlığı Yayınları.
BURYAKOV Y. F. (2002) “Eski ve Orta Çağ Dönemlerinde Büyük İpek Yolu Üzerindeki Orta Asya Türkleri”. Türkler, C. 3, Ankara, 421-435.
CAFEROĞLU A. (1934) “Uygurlarda Hukuk ve Maliye Istılahları”. Türkiyat Mecmuası, C. IV, İstanbul, 1-43.
CAFEROĞLUA. (1968) Eski Uygur Türkçesi Sözlüğü. İstanbul: Edebiyat Fakültesi Basımevi, 226.
CAFEROĞLU A. (2000) Türk Dili Tarihi. İstanbul: Enderun Kitabevi.
CLAUSON S. G. ( 1972) An Etymological Dictionary of Pre-Thirteenth-Century Turkish. Oxford: Clarendon Press.
ÇANDARLIOĞLU G. (2012) “Uygurlar”. İslam Ansiklopedisi, C. 42, İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı Yayını, 242.
ÇANDARLIOĞLU G. (2002) “Uygur Devletleri Tarihi ve Kültürü”. Türkler, C. 3, Ankara, 334-372.
ÇANDARLIOĞLU G. (2003) İslam Öncesi Türk Tarihi ve Kültürü. İstanbul: Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı.
ÇANDARLIOĞLU G. (2004) Sarı Uygurlar ve Kansu Bölgesi Kabileleri (9-11 Asırlar). İstanbul: Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı.
ÇANDARLIOĞLUG. (2004) Uygur Devletleri Tarihi ve Kültürü (Çin Kaynakları ve Uygur Kitabelerine Göre). İstanbul: Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı.
DİVİTÇİOĞLU S. (2002) “Kağanlar ve Armağanlar”. Türkler, C. 3, Ankara, 363-376.
DİYARBEKİRLİ N. (2002) “Eski Türklerde Kültür ve Sanat”. Türkler, C. 3, Ankara, 1514-1607.
DOĞAN İ. (2014) Eski Uygur Türkçesi Söz Varlığı. Ankara: Altınpost Yayınları.
DONUK A. (1992) “Balık”. İslam Ansiklopedisi, C. 5, İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı Yayını, 12.
EMET E. (2002) “Uygur Türkleri”. Türkler, C. 2, Ankara, 406-414.
ERCİLASUN A. B. (2009) “Dîvânü Lügati’t-Türk ve Uygurlar”. Turkish Studies, Vol. 4/8, 5-12.
ERCİLASUN A. B. (2007) Başlangıçtan Yirminci Yüzyıla Türk Dili Tarihi. Ankara: Akçağ Yayınları.
ERCİLASUN A. B. (2003) Türk Kağanlığı ve Türk Bengü Taşları. İstanbul: Dergâh Yayınları.
EREN H.(1979) “Türklerde Ekinciliğin Gelişmesine Katkılar”. Türkoloji Dergisi, C. 8, S. 1, 1-28.
ERGİN M. (Tarihsiz) Ebülgazi Bahar Han Şecere-i Terakime (Türklerin Soy Kütüğü).
ERGİN M. (2008) Orhun Abideleri. İstanbul: Boğaziçi Yayınları.
ESİN E. (1978) Batı-Türk ve Uygur Yerleşik Medeniyeti (M. VI-XIII. Yüzyıllar).İslâmiyetten Önceki Türk Kültür Târihi ve İslâma Giriş (Türk Kültürü El-Kitabı, II, Cild I/b’den Ayrı Basım, Edebiyat İstanbul, 117-128.
ESİN E. (1978) İç Asya’daki Yarı-Göçebe Türklerin Sanat Eserleri. İslâmiyetten Önceki Türk Kültür Târihi ve İslâma Giriş (Türk Kültürü El-Kitabı, II, Cild I/b’den Ayrı Basım, İstanbul, 107-115.
ESİN E. (1972) Orduğ (Başlangıçtan Selçuklulara Kadar Tük Hakan Şehri). Ankara Üniversitesi Tarih Araştırmaları Dergisi, VII/10-11, Ankara, 135-215.
GABAİN A. von (1944) “Köktürklerin Tarihine Bir Bakış”. Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih- Coğrafya Fakültesi Dergisi, Çev. Saadet ÇAĞATAY, C. 2, S. 5, 685-696.
GÖKALP Z. (1922) Türk Medeniyeti Tarihi. İstanbul: Matbaa-i Amire.
GÖMEÇ S. Y. (1995) “Terhin Yazıtı’nın Tarihi Açıdan Değerlendirilmesi”. Tarih Araştırmaları Dergisi, C. 17, S. 28, 71-84.
GÖMEÇ S. Y. (2017) “Uygur Türklerinin Destanları ve Kültürü Hakkında Özet”. Uluslararası Uygur Araştırmaları Dergisi, S. 7, 45-54.
GÖMEÇ S. Y. (2014) Türk Kültürünün Ana Hatları. Ankara: Berikan Yayınevi.
GÖMEÇ S. Y. (2015) Uygur Türkleri Tarihi. Ankara: Berikan Yayınevi.
GROUSSET R. (1999)Bozkır İmparatorluğu Attila/Cengiz Han/Timur. Çev. M. REŞAT, İstanbul: Ötüken Yayınları.
GUDIASHVILI, D. (2002) “III-X. Yüzyıllarda Doğu Türkistan’da Dokumacılık”. Türkler, C. 3, Ankara, 450-462.
GUMİLËV L. N. (2002) “Uygur Hakanlığının Kuruluşu”. Eski Türkler, İstanbul: Selenga Yayınları, 449-464.
GÜL B. (2012) “tarı- Fiili ve Türevleri Üzerine”. Bilig, S. 61, Bahar, 99-120.
GÜNDÜZ T. (2002) “Konar-Göçer”. İslam Ansiklopedisi, C. 26, İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı Yayını, 161-163.
GÜNGÖR E. (1996) Uygurlar. Tarihte Türkler, İstanbul: Ötüken Yayınları, 43-44.
GÜNŞEN A. (2008) “Söz Varlığı Işığında Dîvânu Lûgati’t-Türk’te Çağının Türk İktisadi Hayatına Ait İzler”. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, Vol. 1/4, Yaz, 242-267.
HAMİLTON J. R. (1997) “Toḳuz-Oġuz ve On-Uyġur”. Türk Dilleri Araştırmaları, 7, 187-232.
HAMİLTON J. R. (2011) Dunhuang Mağarası’nda Bulunmuş Buddhacılığa İlişkin Uygurca El Yazması. Çev. Vedat KÖKEN, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
HATİBOĞLU V. (1979) “Türk Tarihinin Başlangıcı”. Türkoloji Dergisi, VIII, 29-52.
İNAYET A. Uygur Sözcüğünün Kökeni ve Anlamı Üzerine Yeni Bir Yaklaşım.https://turuz.com/fa/book/title/Alimcan_Inayet_Uygur_Sozcugunun_Kokeni_ve_Anlami_Uzerine_Yeni_Bir_Yaklasim (Erişim Tarihi: 16.10.2018)
İZGİ Ö. (1997) “Turfan Uygurları Kültürü Hakkında Bazı Düşünceler”. Uluslararası Osmanlı Öncesi Türk Kültürü Kongresi Bildirileri, Ankara, 51-57.
İZGİ Ö. (1989) Çin Elçisi Wang Yen-Te’nin Uygur Seyahatnamesi. Ankara: Türk Tarih Kurumu Yayınları.
İZGİÖ. (1986) Kutluk Bilge Kül Kağan Bögü Kağan ve Uygurlar. Ankara: Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları.
İZGİ Ö. (1987) Uygurların Siyasî ve Kültürel Tarihi (Hukuk Vesikalarına Göre). Ankara: Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü.
KAFESOĞLU İ. (2001) “Uygurlar”. Türk Dünyası El Kitabı Coğrafya-Tarih, C. 1, Ankara: Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yayınları, 182-188.
KAFESOĞLU İ. (1987) Türk Bozkır Kültürü. Ankara: Türk Kültürü Araştırma Enstitüsü.
KAFESOĞLU İ. (1997) Türk Milli Kültürü. İstanbul: Ötüken Yayınları.
KAMALOV A. (2002) “Uygur İmparatorluğu”. Türkler, C. 3, Ankara, 390-405.
KARAHAN R. E. (2002) “Eski Türklerde Şehircilik”. Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 48, Erzurum, 425-440.
Kâşgarlı Mahmud (2006) Divanü Lûgat-it-Türk (Çeviri). Çev. Besim ATALAY, C. I, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
Kâşgarlı Mahmud (2006) Divanü Lûgat-it-Türk (Dizin). Çev. Besim ATALAY, C. IV, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
KOCA S. (1981) “Batılı Bir Türkoloğun Uygur Kültür Tarihi Hakkında Yazdığı Bir Eser Üzerine Düşünceler”. Milli Kültür, C. 3, S. 7, Aralık, 44-47.
KOCAS. (2002) “Eski Türklerde Sosyal ve Ekonomik Hayat”. Türkler, C. 3, Ankara, 8-53.
KOCA S. (1990) “Uygur Devleti ve Tarihi Rolü”. Türk Dünyası Tarih Dergisi, S. 43, Yıl 4, 18-23.
KOCA S. (1990) Türk Kültürünün Temelleri. İstanbul: Damla Neşriyat.
KOZAK İ. E. (1999) “İbn Haldûn”. İslam Ansiklopedisi, C. 20, İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, 1-8.
LİGETİ L. (1998) Bilinmeyen İç Asya. Çev. Sadrettin KARATAY, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
MACKERRAS C. (2000) Uygurlar. Erken İç Asya Tarihi, Çev. Şinasi TEKİN, Der. Denis SINOR, İstanbul: İletişim Yayınları, 425-449.
MINORSKY V. (1948) “Tamîm ibn Bahr’s Journay to the Uyghurs”. Bulleten of the School of Oriental and African Studies, XII, 275-305.
NADELYAEV V. M., NASİLOVD. M., TENİŞEVE. R., ŞERBAK A. M. (1969) Drevnetsyurkskiy Slovar. Leningrad.
ORKUN H. N. (1936) “Türk Hukuk Tarihinin Uygur Vesikaları”. Türk Hukuku Tarihi, Belgeler, Ankara, 533-548.
ORKUN H. N. (1994) Eski Türk Yazıtları. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
ORKUN H. N. (1940) Prens Kalyanamkara ve Papamkara Hikâyesinin Uygurcası. İstanbul: Alâeddin Kral Basımevi.
ÖGEL B. (1972) Türk Kültürünün Gelişme Çağları I. İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
ÖGEL B. (1955) Uygur Devletinin Teşekkülü ve Yükseliş Devresi. Türk Tarih Kurumu Belleten.C. 19, 331-376.
ÖGEL B. (1962) İslamiyetten Önce Türk Kültür Tarihi Orta Asya Kaynak ve Buluntularına Göre. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi.
ÖGEL B. (1978) Türk Kültür Tarihine Giriş 1 (Türklerde Köy ve Şehir Hayatı).Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
ÖGEL B. (1978) Türk Kültür Tarihine Giriş 2 (Türklerde Ziraat Kültürü).Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
ÖGEL B. (1978) Türk Kültür Tarihine Giriş 3 (Türklerde Ev Kültürü).Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
ÖGEL B. (1978) Türk Kültür Tarihine Giriş 4 (Türklerde Yemek Kültürü).Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
ÖGEL B. (1978) Türk Kültür Tarihine Giriş 5 (Türklerde Giyecek ve Süslenme). Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
ÖGEL B. (1971) Türk Kültürünün Gelişme Çağları II. İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
ÖZERDİM M. (1958) “Uygur’lar Devrinde Turfan-Karahoco Şehrinde Evler”. Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi, C. 16, S. 3-4, 97-131.
ÖZYETGİN M. (2014) İslam Öncesi Uygurlarda Toprak Hukuku. İstanbul: Ötüken Yayınları.
RÁSONYI L. (1971) “Türk Devletini Doğuda Yaşatanlar, Uygurlar”. Tarihte Türklük, Ankara: Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü, 104-113.
SINOR D. (2003) Erken İç Asya Tarihi. İstanbul: İletişim Yayınları.
STAVISKY B. Y. (2002) “İpek Yolu ve İnsanlık Tarihindeki Önemi”. Türkler, C. 3, Ankara, 401-420.
SÜMER F. (1960) “Anadolu’ya Yalnız Göçebe Türkler mi Geldi?”. Türk Tarih Kurumu Belleten, C. XXIV, S. 96, Ekim, Ankara, 567-585.
SÜMER F. (1984)Eski Türklerde Şehircilik. İstanbul: Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı.
ŞANLI C. (2002) “Eski Uygur Dönemi Türk Dili ve Edebiyatı”. Türkler, C. 3, Ankara, 1226-1239.
Şemseddin Sami (1317) Kamus-ı Türki. Dersaadet.
ŞEN S. (2016) Eski Uygur Türkçesi Dersleri. İstanbul: Kesit Yayınları.
TAŞAĞIL A. (2002) “Uygurlar”. Türkler, C. 2, Ankara, 373-389.
TEKİN Ş. (1972) “Metinlere Dayanarak Eski Türklerde Göçebe (=Ötüken) ve Şehir (=Hoço) Medeniyetlerinin Tahlili”. Atatürk Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Araştırma Dergisi,S. 3, Erzurum, 35-60.
TEZCAN S. (1976) “James Russell Hamilton: Le Conte Bouddhique du Bon et du Mauvais Prince en Version Ouїgoure, Mission Paul Pelliot, Documents conservés a la Bibliothéque Nationale III, Manuscrits Oïgours de Touen-Houang, Editions Klincksieck, Paris, 1971, 204 p. (163-204. sayfalar tıpkıbasım)”.Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten, 239-243.
TEZCAN S. (1984) “Uygur’lar”. Türk Ansiklopedisi, C. XXXIII, Ankara, 148-155.
THIERRY F. (2002) “Türgişlerden Büyük Uygurlara Türk Kağanlıklarının Para Birimleri”. Türkler, C. 3, Ankara, 378-400.
TOGAN A. Z. V. (1972) Oğuz Destanı Reşideddin Oğuznâmesi, Tercüme ve Tahlili. İstanbul: Ahmet Sait Matbaası.
TOGAN A. Z. V. (1981) Umumî Türk Tarihi’ne Giriş. İstanbul: Enderun Kitabevi.
TOLUN DENKER B. (1977) Yerleşme Coğrafyası- Kır Yerleşmeleri. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Coğrafya Enstitüsü Yayınları.
TULUM Mehmet Mahur, AZILI Kenan (2015) Eski Uygurca Edgü Ögli Tigin Anyıg Ögli Tigin (İyi Niyetli Şehzade - Kötü Niyetli Şehzade) Burkancı Seyirlik Eser. İstanbul: Doğu Kütüphanesi.
Türkçe Sözlük (1988) C. 2 (K-Z). Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları, 2139, 2140.
ÜNSAL Tahsin (1974) “Eski Türklerde Şehir ve Şehircilik”. Türk Kültürü, S. 135, Yıl XII, Ocak, 171-178.
ÜNSAL Tahsin (1973) “Eski Türklerde Tarım”. Türk Kültürü, S. 134, Yıl XII, 121-126.
YAVUZ Duygu (2011) Prens Kalyanamkara Papamkara Hikâyesi, Metin (Çeviriyazı ve Aktarım), Dil İncelemeleri (Cümle Bilgisi ve Sözcük Yapımı), İndeks. Mimar Sinan Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Türk Dili ve Edebiyatı Anabilim Dalı, Eski Türk Dili Bilim Dalı, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul.
YILMAZ Anıl, TELCİ Cahit (2010) “Türk Kültür Terminolojisinde Göç Kavramı Üzerine”. Modern Türklük Araştırmaları Dergisi, C. 7, S. 2, 14-33.
YUNUSOĞLU KEMAL Mağfiret (2016) Budist Türk Çevresi Eserlerde Metaforlar. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
ZIEME Peter (2012) “Ordo Uluş, Somı ve Beşbalık”. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Çev. Şaban DOĞAN, C. 12, S. 2, Yıl 12, 199-214.
|
